کتاب «قرآن‌های عصر اموی، مقدمه‌ای در باب کهن‌ترین مصاحف» نوشته فرانسوا دروش ترجمه مرتضی کریمی‌نیا و آلاء وحیدنیا / انتشارات هرمس

بی تردید یکی از منابع مهم در مطالعه‌ تاریخ حفظ و انتقال قرآن و همچنین تاریخ تحول خط عربی، نسخ قرآنی کهن است. دانش ما از این نسخ در دهه‌های اخیر در نتیجه‌ تلاش‌های محققانی چون فرانسوا دروش، آلن جورج، افیم رضوان، سرجیو نویا نوسدا، طیار آلتی قولاج، یاسین داتن و بسیاری دیگر به میزان قابل‌توجهی افزایش یافته است. تاریخ مصحف طی عصر امویان، نظر به تغییراتی که در مدت‌زمانی نسبتاً کوتاه دستخوش آن شده، جالب توجه است؛ چرا که متن قرآن از نظر حجم و پیچیدگی‌اش برای جامعه‌ای که هیچ تجربه‌ مشابهی از انتقال مکتوب نداشت، یک مسئله بود. کتاب «قرآن‌های عصر اموی» اثر برگزیده بیست و سومین دوره جایزه جهانی کتاب سال جمهوری اسلامی ایران، کاری است از فرانسوا دروش اسلام‌پژوه، مورخ و نسخه‌شناس متون عربی و محقق در حوزه مخطوطات کهن قرآنی. از وی مقالات متعدد و کتاب‌های فراوانی در حوزه مخطوطات عربی، به ویژه نسخه‌های کهن قرآنی انتشار یافته است. با نخستین نگاه به فهرست کتاب، عنوان یادداشت مؤلف برای خواننده‌ ایرانی جالب توجه است و نشان از اعتبار خواننده‌ ایرانی نزد فرانسوا دروش دارد. همچنین ارتباط عمیق مترجمان با مؤلف کتاب را یادآور می‌شود. کتاب «قرآن‌های عصر اموی» آخرین اثر فرانسوا دروش در حوزه‌ مخطوطات قرآنی است. این اثر به بررسی جوانب مختلف تاریخ‌گذاری، مصحف‌شناسی، نگارش، رسم‌الخط، تنوع کاتبان، علائم وقف و ابتدا، قرائات مختلف، تذهیب، سرسوره‌ها و سایر ویژگی‌های کهن‌ترین مصاحف موجود از قرآن در جهان امروز می‌پردازد.
کتاب «قرآن‌های عصر اموی، مقدمه‌ای در باب کهن‌ترین مصاحف» را فرانسوا دروش نوشته و مرتضی کریمی‌نیا و آلاء وحیدنیا ترجمه کرده‌اند و انتشارات هرمس به سال 1394 در 325 صفحه برای اولین بار منتشر کرده است.