کتاب «نیچه پس از هیدگر ( هایدگر )، دریدا و دولوز» نوشته محمد ضیمران / انتشارات هرمس

نیچه‌ فیلسوف اواخر قرن نوزدهم کوشید تا بن‌بست‌های فرهنگ معاصر را بشناسد و آن‌ها را معرفی کند. هرچند که اندیشه‌های او در چهارچوبی روش‌شناختی تنظیم نشده اما با مطالعه نوشته‌هایش می‌توان روح تأملات او را شناخت. بدیهی است که او مشکل را در اندیشه‌های فلسفی – الهی غرب، یعنی از دوران رواج فلسفه سقراط و افلاطون تا اواخر قرن نوزدهم دنبال نموده است. نوشته‌های او سخت شاعرانه و الهام‌بخش است و به هیچ‌وجه مانند سایر متون فلسفی خشک و ملال‌آور نیست؛ او در آثارش هم از زردشت ( زرتشت ) سخن گفته است هم از حیوانات و هم از اَبَرانسان و هم از زن. باید گفت دیدگاه‌های او درباره چهره‌ها و اندیشمندان غرب و شرق، مطلق و یکسویه نیست. او صریحاً اذعان می‌دارد که نسبت به شخصیت‌های بزرگ تاریخ فلسفه غرب بی‌طرف نیست و به‌ طور کلی با آن‌ها جانبدارانه برخورد می‌کند. گفتنی است که ما در طول ۱۶ سال، یعنی از زمان انتشار اولین نوشته او تا آخرین اثرش، تحولات چشمگیری را در اندیشه‌های او ملاحظه می‌کنیم. به‌ طور کلی زندگی فلسفی او را می‌توان به ۳ دوره تقسیم کرد: در دوره نخست زایش تراژدی را منتشر کرده و بر فرهنگ مدرن اروپایی نقدهایی را وارد کرده است. در دوره میانی زندگی فلسفی خویش، از نقادی نظریه صرف دست می‌شوید و فهم و بررسی حقایق خرد را نماد و نمود فرهنگ والا قلمداد می‌کند و در مرحله بعد مدعی است که میان حیوانات و انسان اختلاف فاحشی وجود ندارد و اگر هم وجود داشته باشد، آن تفاوت آن‌قدرها هم که ما تصور می‌کنیم اساسی نیست. محمد ضیمران در کتاب «‌‌نیچه پس از هیدگر ( هایدگر )، دریدا و دولوز» به آثار و اندیشه‌های نیچه پرداخته و رویکرد او را نسبت به فلاسفه پیشاسقراطی نشان داده است. در بخش‌های بعدی نویسنده به موضوعاتی چون رویکرد دولوز به نیچه، فلسفه نیچه از دید دریدا، پی‌جویی نیهیلیسم در اندیشه‌های نیچه، نیچه و خواست حقیقت پرداخته است.
کتاب «نیچه پس از هیدگر ( هایدگر )، دریدا و دولوز» را محمد ضیمران نوشته و انتشارات هرمس به سال ۱۳۹۹ در ۳۵۲ صفحه برای پنجمین بار منتشر کرده است.