کتاب «شاهنامه فردوسی به نثر پارسی سره / جلد دوم» بازنویسی میترا مهر‌آبادی / انتشارات روزگار

تعداد ابیات شاهنامه اثر حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی (بزرگ‌ترین حماسه‌سرای تاریخ ایران و یکی از برجسته‌ترین شاعران جهان) را بین سی و پنج تا شصت هزار بیت گفته‌اند و یکی از بزرگ‌ترین و برجسته‌ترین حماسه‌های جهان است که سرودن آن چیزی قریب به سی سال زمان برد. درون‌مایه‌ این اثر برجسته‌ ادبی از اسطوره‌ها، افسانه‌ها و تاریخ ایران از ابتدا تا فتح کشور به دست اعراب در قرن هفتم تشکیل شده که در طی چهار نسل پادشاهی پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان رخ داده است. هنگامی که دانش و ادبیات در ایران به زبان عربی بودند، حکیم فردوسی با سرودن شاهنامه تأثیر بسیاری در استحکام زبان پارسی داشت. یکی از منابع مهمی که فردوسی برای سرودن شاهنامه از آن بهره برد، شاهنامه منثور ابومنصوری بود. شاهنامه تأثیر زیادی در ادبیات جهان گذاشته است و شاعران بزرگی مانند گوته و ویکتور هوگو آن را تحسین کرده‌اند. شاهنامه بزرگ‌ترین و یکی از مهم‌ترین اثر به زبان فارسی شناخته شده و به بیشترین زبان‌های زنده ترجمه شده است. در صفحه 42 از کتاب «شاهنامه فردوسی به نثر پارسی سره / جلد دوم» می‌خوانیم: «آسمان به مانند پولاد زنگارخورده‌ای، گویی چهره خود را به کرف اندوده بود. در هر سو اهریمن همچون مار سیاهی که دهان خود را باز کرده باشد، خود را به چشم من می‌نمود. هرگاه که آه سردی می‌کشید، به مانند یک سیاه زنگی بود که بخواهد گرد از سر انگشتان خویش پاک کند. باغ و لب آن جویبار چنان شد که گویی از دریای سیاه، کوهمه برخیزد. گردون گردان بر جای خویش فرومانده و دست و پای خورشید، سست گشته بود. گویی زمین به زیر آن چادر کرفگون به خواب رفته بود. دل گیتی از خویشتن پرهراس بود و آوای زنگ پاسبان به گوش نمی‌رسید».
کتاب «شاهنامه فردوسی به نثر پارسی سره / جلد دوم» را میترا مهرآبادی بازنویسی کرده و انتشارات روزگار به سال 1400 در 784 صفحه برای ششمین بار منتشر کرده است.