کتاب «رستم و سهراب» نویسنده ابوالقاسم فردوسی ترجمه آرتور جورج و ادموند وارنر / انتشارات هرمس

حکیم ابوالقاسم فردوسی، برای آن‌که خواننده داستان «رستم و سهراب» بر رستم دستان و جهان‌پهلوان ایران، که جان‌فشانی‌ها و دلاوری‌ها در حفظ ایران و ایرانیان کرده است، در دل احساس خشمی نکند، خطبه داستان را استادانه، اما بسیار ساده و طبیعی به مسئله مرگ آدمیان اختصاص داده است و از مرگ بهنگام و نابهنگام سخن رانده و پایان یافتن زندگی هر جاندار را در هر حال و به هر وقت و زمان عین عدل و داد دانسته و معتقد است که مرگ نابهنگام بیداد نیست، زیرا هر که روزی پای به جهان هستی نهد ناگزیر روزی دیگر باید از آن دل برکند. دیر یا زود آمدن اجل و به تعبیر دیگر کوتاهی یا درازی عمر در امر مرگ محتوم تأثیری ندارد و جدایی روح از جسم به هر شکل و وضع، بیداد نیست. دوران زندگی آدمی همانند دوران عمر میوه است، شکوفه و گل شدن و میوه نارس گشتن و سرانجام پخته شدن و رسیدن، یعنی پیمودن مراحل كمال، و در این سیر کمالی اگر آفتی نبیند، تگرگی نابهنگام بر آن نبارد و سرمای سخت بنیادش را برنیندازد و دستی به ستم بر او دراز نشود یا سنگی از دستی به سویش پرتاب نگردد که بار نارسیده را از شاخه جدا کند، می‌ماند و می‌رسد و چون پخته شد خود ناگزیر از شاخه جدا می‌گردد و بر خاک می‌افتد. رزم «رستم و سهراب» یکی از غمناک‌ترین بخش‌های شاهنامه حکیم ابوالقاسم فردوسی است که اشک در چشمان خواننده جاری می‌سازد و جز حسرت‌های بی‌فرجام، چیزی برای او به ارمغان نمی‌آورد. حسرت اینکه ای کاش گردش روزگار به گونه‌ای بود که فرزند دلبند و برومند، به دست پدر کشته نمی‌شد. ای کاش اتفاقات داستان به گونه‌ای پیش می‌رفت که رستم و سهراب همدیگر را می‌شناختند و دو پهلوان با هم در میدان رزم، رو در رو نمی‌ایستادند و این غم‌نامه و فرزندکشی به وقوع نمی‌پیوست.
کتاب «رستم و سهراب» را ابوالقاسم فردوسی نوشته و آرتور جورج و ادموند وارنر ترجمه کرده‌‌اند و هوشنگ رهنما ویرایش کرده و انتشارات هرمس به سال 1393 در 147 صفحه برای دومین بار منتشر کرده است.