کتاب «نام‌گذاری و ضرورت» نوشته سول کریپکی ترجمه کاوه لاجوردی / انتشارات هرمسnaming and necessity

سول کریپکی، به‌واسطه کارهای فنی درخشان خود در حوزه منطق نمادی، تحسین همگان را به‌ حق برانگیخته است، اما مهم‌ترین آثار او به 2 مسئله دیرینه و به‌هم‌وابسته معنا و ضرورت مربوط می‌شود. مسئله معنا ساده است. افراد با دهان خود صداهایی تولید می‌کنند و با دستان خود آن‌ها را می‌فهمانند. چه تفاوتی دارند صداها و حرکات صرف با آن صداها و حرکاتی که می‌خواهند چیزهایی شاید درباره زمان‌ها و مکان‌های دور بگویند. یکی از دستاوردهای اصلی سخنرانی ۱۹۷۰ کریپکی، که بعدها با نام «نام‌گذاری و ضرورت» به چاپ رسید، این بود که هم تبیین راسلی را تضعیف می‌کرد و هم فردگرایی معنایی‌اش را که به ‌نحو طبیعی تبیینش را همراهی می‌کرد. این سخنرانی مجموعه‌ای غنی از استدلال‌های مختلف است که در این‌جا به 2 مورد از آن‌ها اشاره می‌کنیم. مطابق استدلال اول، کریستف کلمب بدون شک بر کاشفی قرن پانزدهمی اهل جنوا دلالت دارد، اما بسیاری از انگلیسی‌زبانان توصیفی از او در ذهن ندارند، یا اگر داشته باشند توصیفی نیست که به ‌طور خاص کاشفی قرن پانزدهمی اهل جنوا را معین کند. اولین اروپایی‌ که به آمریکا سفر کرد احتمالاً وایکینگ‌های قرن دهمی را معین می‌کند، اما کاشف قرن پانزدهمی اهل ایتالیا هیچ‌کس را معین نمی‌کند. به نظر می‌رسد طیف گسترده‌ای از نام‌ها وجود دارد که آن‌ها را به کار می‌بریم تا افراد منحصر به ‌فردی را برجسته کنیم، اما مجموعه مناسبی از اوصاف منحصر به ‌فرد برای آن‌ها در اختیار نداریم. کریپکی از این موضوع نتیجه می‌گیرد که نظریه توصیف نادرست است. استدلال دوم به کاربست زبان در بیان این‌که امور چگونه می‌توانستند باشند می‌پردازد. کریپکی نشان می‌دهد که نام‌ها و اوصاف در این حوزه متفاوت از یکدیگر عمل می‌کنند. امکان‌های بدیلی که آن‌ها را با استفاده از نام‌ها معین می‌کنیم با امکان‌های بدیلی که به ‌وسیله اوصاف به دست می‌آوریم یکسان نیستند.
کتاب «نام‌گذاری و ضرورت» را سول کریپکی نوشته و کاوه لاجوردی ترجمه کرده‌‌ و انتشارات هرمس به سال 1399 در 191 صفحه برای سومین بار منتشر کرده است.