کتاب «رؤیا، استعاره و زبان بدن» نوشته امیر مازیار / انتشارات کرگدن

امیر مازیار در کتاب «رؤیا، استعاره و زبان دین» به متن دینی چون متن هنری نگریسته است. نظریه‌ای که در این کتاب مطرح می‌شود، مبتنی بر استدلال اندیشمندان مسلمان است. این کتاب به توصیف، شرح و ارزیابی نظریه رؤیایی بودن تجربه‌های دینی و وحیانی اختصاص دارد؛ نظریه‌ای که می‌توانیم آن را نظریه وحی در فلسفه اسلامی بدانیم. تجربه‌های دینی و وحیانی از سنخ رؤیابینی‌اند و با همان سازوکار وقوع رؤیاها اتفاق می‌افتند؛ آنچه در این تجربه‌ها به ادراک درمی‌آید به زبان خاص رؤیاست و ماهیتی ویژه و متفاوت با تجربه‌های ادراکی معمول ما دارد و اگر این تجربه به زبان درآید و به متن تبدیل شود زبانی ویژه خواهد داشت؛ برای فهم و تفسیر صحیح ادراکات رؤیایی و متون حاصل از آن‌ها باید به تعبیر این رؤیاها و متون حاصل از آن‌ها پرداخت. فیلسوفان مسلمان قائل بوده‌اند که سرشت رؤیایی تجربه‌های وحیانی هیچ منافاتی با شأن هدایت‌گری و قدسی بودن آن‌ها ندارد و بهترین راه را برای حل مشکلاتی مانند فهم چگونگی تکلم خداوند و تعارضات دانسته‌های عقلانی با متون وحیانی به دست می‌دهد. پذیرش این امر که هر فردی که رؤیا می‌بیند، می‌تواند یک متن هنری تولید کند، منطقی نیست. همچنین استعاره دیدن کل قرآن و ادعای برخورداری از شکل خیالی برایش جایز نیست. این متون ماهیت تمثیلی دارند و جوهر رؤیا نیز چنین است. رؤیاها ماهیتی نمادین دارند. علاوه بر این، متن می‌تواند با اعتبار خود توجیه شود و از این دید شاید بتوان به متن دینی چون متن هنری نگریست.
کتاب «رؤیا، استعاره و زبان بدن» را امیر مازیار نوشته‌‌ و پریا عباسی ویرایش کرده‌ و انتشارات کرگدن به سال 1400 در 200 صفحه برای دومین بار منتشر کرده است.