کتاب «‌‌آنک بهار: بهاریه‌ها» سروده غلامعلی حداد عادل / انتشارات شهرستان ادب

طبیعت همیشه الهام‌بخش هنرمندان و شاعران بوده است و بهار که اوج زیبایی طبیعت است همواره دست و دل و جان اهل هنر و اهل ادب را به سوی خود معطوف داشته است. در شعر کهن فارسی هم سهم طبیعت بالا بوده و شاعران بسیاری درباره طبیعت و بهار به عنوان امری مستقل و درخور وصف شعر سروده‌اند و به آن توجه داشته‌اند. در شعر کهن فارسی وصف طبیعت و بهار غالباً در مطلع و مقدمه شعر و به‌خصوص قصیده می‌آمد و شاعر از این وصف به مثابه ابزاری برای وصف معشوق و ممدوح استفاده می‌کرد و سپس به موضوع اصلی که مدح یا عشق بود وارد می‌شد. با گشت و گذار در دیوان شاعران فارسی‌زبان می‌توان نمونه‌های بسیاری از این نوع اشعار را یافت که الحق یکی از دیگری زیباتر است. توصیفات طبیعت در شعر شاعرانی چون فرخی سیستانی، منوچهری دامغانی، خاقانی شروانی، ناصرخسرو، سعدی شیرازی، صائب تبریزی و حتی در شعر شاعران معاصر چون ملک‌الشعرا بهار، پروین اعتصامی، شهریار به وفور یافت می‌شود‌. اشعاری که به وصف فصل بهار و نو شدن طبیعت و آغاز سال جدید پرداخته‌اند را «‌‌بهاریه» می‌نامند. غلامعلی حداد عادل در کتاب «‌‌آنک بهار: بهاریه‌ها» بخشی از سروده‌های خود درباره بهار را گنجانده است. او در مقدمه کتابش درباره چگونگی تدوین این کتاب می‌نویسد که از سال‌ها پیش با رسیدن نوروز و بهار، هم‌زمان با شکفتن و رویش‌های بهاری، شعری در ذهن او می‌شکفت که گاه آن را به مبارکی ایام بر دوستان خود می‌خواند. وقتی شمار شعرهای بهاری چندان شد که بتوان از مجموع آن‌ها دفتر کوچکی پدید آورد، بر آن شدم که آن همه را یکجا به دوستداران شعر فارسی تقدیم کنم که حاصل آن کتاب پیش روست.
کتاب «آنک بهار: بهاریه‌ها» را غلامعلی حداد عادل سروده و انتشارات شهرستان ادب به سال ۱۴۰۰ در ۶۸ صفحه برای دومین بار منتشر کرده است.